Kost tijd, veel tijd

Als ik mij van mijn dagelijkse taken kan losmaken, dan roep ik optimistisch, dat ik “een uurtje” weg ben. Een uurtje op de volkstuin. Wat blijkt: aan een uur in die tuin heb je vrijwel niets. Het gebrek aan tijd is denk ik, het grootste probleem voor een volkstuinder. Ik weet niet hoe het u vergaat, maar als ik bij mijn tuin aankom, kan ik mij nooit direct op concrete taken storten, zoals zaaien, spitten, noem maar op. Ik neem me wel altijd voor om iets te presteren. Zodat je bij terugkeer naar huis kunt zeggen: zo, dat hebben we nou eens goed aangepakt...
Nee, als ik in deze warme en groeizame dagen op mijn tuin arriveer, dan houd ik eerst even een inspectierondje. Kijk eens aan, die slakroppen hebben er zin in! Die bonenplantjes schieten gewoon omhoog. Hé we hebben weer een courgette! Wat groeien die maisplanten hard!
Een volkstuin is natuurlijk helemaal niet alleen een voedselfabriek. Zo'n tuin ziet er ook leuk uit. Kortom, het eerste halve uur gaat bij mij op aan puur visueel genieten. Daarna komen pas de serieuze handelingen als schoffelen, spitten en niet te vergeten, de plaaggeesten verwijderen die zich en masse op je tuin plegen te storten. Slakken, om maar een grote ergernis te noemen. Ja, ik weet van die korrels. Maar helpen die wel? Ik heb het idee dat slakken met die groene korreltjes gaan spelen zodra de zon onder gaat.
Dus dat uurtje tuinieren loopt bij mij vaak uit. Kom ik thuis dan vraagt mijn vrouw wat ik allemaal toch wel heb gedaan in die tuin. Want als je uren weg bent dan moet er wel iets groots zijn verricht. Tja wat heb ik toch allemaal gedaan in mijn tuin? Nou, geschoffeld, gezaaid, onkruid uit de grond getrokken en niet te vergeten: ik heb eetbare producten geoogst.
Maar kost dat zoveel tijd?
Ja sorry hoor, daar gaat veel tijd in zitten. Dat ook bijpraten met andere volkstuinders deel uitmaakt van bezig zijn in zo'n tuin, laat ik even onvermeld en ook van dat visueel genieten, want daar begrijpen ze thuis toch niets van.

Chris Sponhoff
31 augustus 2015